Vakantie 2011

Op de heenreis  was het veel  Stau en Umleitung, had een TomTom geleend, deze was echter niet ge-updated. Gelukkig was de receptie nog open om 8 uur s’avonds en konden we vrij snel  onze onderkomen betreden. Het was er eentje van het Type MH=MobileHome=Stacaravan, maar dan wel met overdekte veranda, airco, flatscreen, oven, magnetron en muziekinstallatie.  Het was een leuk LandalPark en het weer was over het algemeen prima. De omgeving was perfect voor fietsers.

Langs de Saar lag aan beide kanten een fietspad en er was geen hoogteverschil. In Kell am See en omgeving waren veel fietsvriendelijke paden, met duidelijke bewegwijzering en op de normale wegen was het niet heel erg druk, hier kwam je wel eens een bordje tegen die een stijgingspercentage aangaf van 10%, 14% en voor de echte liefhebber zelfs 17%. Ik heb op een ochtend een fietstocht gedaan waar in naar het hoogste punt de Teufelskopf ben gefietst, hier moest ik van de 24 versnel- lingen toch de lichtste gebruiken. Daarnaast kreeg ik door mijn toename in gewicht en mijn afname in conditie, plus daarbij de koperen ploert die op m’n kop scheen, wel zoiets  van waar ben ik mee bezig toen ik eerder de Rösterkopf opfietste.

De kinderen konden s’ochtends vaak een uurtje knutselen in het Bolloclubhuis. Daarnaast vermaakten ze zich prima in het indoorspeelparadijs, ook de speeltuinen buiten vonden ze erg leuk. Het zwembad was niet heel groot maar prima voor ons, de badmeester moest je geen ruzie mee zoeken,  leek  heel erg op Bud Spencer http://nl.wikipedia.org/wiki/Bud_Spencer.  In dit indoorspeelparadijs kon je ook gewoon maaltijden en drankjes  uit het restaurant bestellen. Na een maaltijd werden we ineens overvallen door een nep-Elvis, je kon zelfs verzoeknummers aanvragen, toen hij met hij twee zoetsappige nummers achter elkaar zou doen, was het echt tijd om te vluchten. Er was ook nog een stuwmeer dat grensde aan het park, hier mocht je helaas niet in zwemmen, Dionne is er wel in gevallen.  

Onze fietstocht van Kell am See naar Trier viel echter in het water. De route liep over oud treinspoor, dat was geasfalteerd en een constant dalingspercentage kende van zo’n 2%. Na eerst een tijdje i n het cafe te hebben doorgebracht zijn we toch maar verdergegaan. Helaas begon het wederom te regenen en stonden we een kwartier onder een klein afdakje. De daarop volgende droge periode was van korte duur, onder een brug stonden we later lekker droog. Tegen die tijd had Hetty het helemaal gehad, mede door het gedonder en gebliksem. Nadat ze veilig in een restaurant zaten, ben ik verder gefietst om de auto vlak bij Trier op te halen, die had ik daar in de ochtend heengebracht.   



De volgende dag hebben we auto weer vlak bij Trier neergezet en hebben  we het laatste stukje op de fietst gedaan. Hier de bekende Porte Nigra bekeken, een rondrit in een toeristentreintje (hadden we de kinderen beloofd) en ijsje en dat was Trier. Hetty zou er wel willen wonen . 

De laatste dag, had ik nog maar net de kinderen extra ingesmeerd, vond de zon wel heel uitbundig schijnen, werden we getrakteerd op een portie hagelstenen van formaat.  Na de bui zijn we om een uurtje of  vijf vertrokken en reden zonder stau en umleitung  snel zu hause.